מכאן אנחנו ממשיכים בנפרד

תערוכת יחידה לג'וי ברנרד

אוצרת: הדסה כהן

05.09.24 - 05.10.24

מכאן אנחנו ממשיכים בנפרד

תערוכת יחידה לג'וי ברנרד
אוצרת: הדסה כהן

בלב תערוכת הביכורים של ג׳וי ברנרד מכאן אנחנו ממשיכים בנפרד עומד סרט אשר קושר יחד כתיבה, מחול, תנועה ומוזיקה, והופך את חלל הגלריה למרחב צפייה משותף. הסרט מתבונן באופן שבו הגוף האנושי פוגש אֶבֵל, מעבד ומתמודד איתו, דרך התחקות אחר מסען של שלוש דמויות מרכזיות: מנצח תזמורת, מאסטר לטאי צ'י וה״חולמת״, המוליכה ומתווכת בין חלקי הסרט, בגילומה של האמנית. 

לצד פרקטיקות גופניות ופעולות הסובבות סביב ריטואלים יומיומיים וסוריאליסטיים כאחד, ברנרד שואלת על כישלון השפה ברגעי טראומה ומבקשת למצוא לה מקום בתוך המרחב החושי. הפה נפער, השריר נמתח, והיד אוספת לחיקה את כל מה שנשמט מבין המילים. האמנית הופכת את מרחב התערוכה לנקודת מפגש בינה לבין מי ומה שהציעו לה משענת נפשית ברגעי משבר בחייה, במטרה להפוך את הנעדר לגוף ולחלץ את הגעגוע הסמוי מן העין.

תסריט, קונספט, בימוי וכוריאוגרפיה: ג'וי ברנרד | צילום וידאו: אבי סימן-טוב | עריכת וידאו: טל קרונקופ | הפקה: רומי עין-גל | פרפורמרים.ות: ג'וי ברנרד, אורי מרום, אייל איזנברג | נגנים מבצעים: מאיה לי רומן, יוני עציון, תומר עינת, הגר מעוז | מוזיקה מקורית: אורי מרום | עריכת סאונד: אברהם קובר | תאורה: גיא נודל | הקלטות סאונד: נור שטדלר ואיילת דולב | עיצוב תלבושות: מאיה בש | עיצוב תערוכה: ניתאי חלופ ואור שושני

על האמנית והאוצרת
ג’וי ברנרד (נ. 1996) היא כוריאוגרפית, פרפורמרית, אמנית רב-תחומית, כותבת ועיתונאית אשר חיה ויוצרת בתל אביב ובירושלים. בוגרת התוכנית הדו-שנתית ללימודי מחול ויצירה של בית הספר "הקבוצה" ולמדה לקראת תואר ראשון בתולדות האמנות באוניברסיטת תל אביב. כיום היא סטודנטית לתואר שני במחול, עם התמחות בכוריאוגרפיה, באקדמיה למוסיקה ולמחול בירושלים.

הדסה כהן (נ.1991) היא אוצרת עצמאית אשר חיה ופועלת בתל אביב. בעלת תואר ראשון במחלקה לאמנות באקדמיה לאמנות ועיצוב ירושלים, בצלאל (2015) ותואר שני באוצרות בתכנית למדיניות ותיאוריה של האמנות, בצלאל (2020).

שנת התערוכות 2023-2024 בין השמשות: סוף - סף - מוסף.
העת הנוכחית מתאפיינת בתחושה של דחיפות שעלולה להוביל לחד-מימדיות, אולם היא גם מזמנת התייחסות מורכבת והתבוננות "מולטי-פוקלית". לא ניתן לדבר על ההווה מבלי להתחשב בעבר ולבנות את העתיד.
סוף: תחושת הסוף הקרב שורה באוויר, הגבולות נחצו, סדרי העולם התהפכו, הנחות שהיו אקסיומות מוטלות כעת בספק, המובן מאליו אינו מובן עוד. מהו טוב ומהו רע? כיצד ניתן להבדיל? המילה "סוף" מסמנת את החלק הגומר, הנקודה בה הדבר חדל להתקיים. 
סף: הסף הוא שער, פתח שחייבים לעבור דרכו במאבק להחזרת המשמעות, הטעם ואמות המידה. כדי להחלים צריך להסכים לשהות במרחב הסיפי, בחורבן ובאי-ידיעה, להסכים לפגוש באובדן, בפשרה ובהשתנות. להתחכך בקצוות, לטעום את האפר. 
מוסף: השהייה בתוך תחושת החידלון, החרדה והאימה מאפשרת, בסופו של דבר, נביטת תקווה. מתוך התבוססות במקומות נמוכים, סדוקים ושבורים, מתוך המחלה, הפרידה, האובדן וקריסת המערכות, נובט זרע שמפיח חיים חדשים בתודעה ובגוף ומסייע באיתור הכוחות הגלומים בהם. 

هذا فِراق بيننا

معرض فردي لجوي برنارد
منظمة: هداسا كوهين

في قلب باكورة معارض جوي برنارد هذا فراق بيننا يقف فيديو يربط الكتابة، الرقص، الحركة والموسيقى معًا، ويحوّل مساحة المعرض إلى فضاء مشاهدة مشترك. يستكشف الفيلم الطريقة التي يواجه بها الجسم البشري الحزن، وكيفية معالجته والتعامل معه، من خلال تتبع رحلة ثلاث شخصيات رئيسية: قائد الأوركسترا، أستاذ التاي تشي، و"الحالمة"، التي تقود وتُيسّر بين أجزاء الفيلم، وتجسدها الفنانة نفسها.

إلى جانب الممارسات الجسدية والأفعال التي تدور حول الطقوس اليومية والسريالية على حد سواء، تتساءل برنارد عن فشل اللغة في لحظات الصدمة، وتسعى لإيجاد مكان لها داخل الفضاء الحسي. الفم ينفتح، العضلة تتمدد، واليد تجمع في حضنها كل ما يتساقط من بين الكلمات. تحوّل الفنانة مساحة المعرض إلى نقطة التقاء بينها وبين كل من وما قدم لها دعماً نفسياً في لحظات الأزمة في حياتها، بهدف تحويل الغائب إلى جسد وانقاذ الشوق الخفي من العين.

سيناريو، فكرة، إخراج وتصميم رقصات: جوي برنارد | تصوير فيديو: آفي سيمان-طوف | تحرير فيديو: طال كرونكوب | إنتاج: رومي عين-جال | مؤدون.ات: جوي برنارد، أوري ماروم، إيال أيزنبرغ | موسيقيون منفذون: مايا لي رومان، يوني عتسيون، تومر عينات، هغر معوز | موسيقى أصلية: أوري ماروم | تحرير الصوت: أفراهام كوبر | إضاءة: غاي نودل | تسجيلات صوتية: نور شتادلر وأييليت دوليف | تصميم أزياء: مايا باش | تصميم المعرض: نيتاي حالوب وأور شوشاني.

عن الفنّانات والمنظمة
جوي برنارد (مواليد 1996) هي مصمّمة رقصات، مؤدّية، فنّانة متعدّدة التخصّصات، كاتبة وصحفيّة تعيش وتبدع في تل أبيب والقدس. تخرّجت من البرنامج الدراسي لمدة سنتين لدراسة الرقص والإبداع في مدرسة "هكفوتسا"، ودرست للحصول على اللقب الأوّل في تاريخ الفن في جامعة تل أبيب. حالياً، هي طالبة اللقب الثّاني في الرقص، مع تخصّص في تصميم الرّقصات، في الأكاديمية للموسيقى والّرقص في القدس.

هداسا كوهين (مواليد 1991) هي كانزة مستقلة تعيش وتعمل في تل أبيب. حاصلة على اللقب الأوّل من قسم الفنون في أكاديميّة الفنون والتّصميم في القدس "بتسلئيل" (2015) واللقب الثّاني في كنز الفن من برنامج السياسات ونظرية الفن في "بتسلئيل" (2020).

سنة المعارض، الشّفق: نهاية - عتبة - مُلحق
يتميّز الوقت الحالي بشعور الإلحاح والذي قد يؤدّي إلى أحاديّة الأبعاد، ولكنّه يستدعي أيضًا اهتمامًا مركّبًا و"متعدّد البؤر". من غير الممكن التّحدّث عن الحاضر دون أخذ الماضي بالاعتبار ثم بناء المستقبل.

نهاية: شعور النهاية القريبة يحلّق في الفضاء، تمّ تخطّي الحدود، انقلبت أنظمة العالم، الافتراضات التي كانت بديهيّة يتم التشكيك بها الآن، المفهوم ضمنًا لم يعُد مفهومًا. ما هو الخير وما هو الشّر؟ كيف يمكننا التمييز؟ الكلمة "نهاية" تشير إلى الجزء النّهائي، النقطة التي يتوقّف بها الشيء عن الوجود. 

عتبة: العتبة هي بوابة، فتحة يجب المرور خلالها في الصّراع لإرجاع المعنى، الذّوق والمعايير. من أجل الشّفاء يجب على المرء الموافقة على المكوث في الحيّز العتبيّ، في حالةٍ من الخراب والجهل، وأن يوافق على الخسارة، التّسوية والتغيّر. أن يحتكّ في الحواف، وأن يتذوّق الرّماد.
مُلحق: إن البقاء داخل الشعور بالعجز والقلق والرعب يسمح في النهاية بإنبات الأمل. من خلال الهزيمة في أماكن منخفضة، متصدّعة ومكسورة، من خلال المرض، الفراق، الضياع وانهيار الأنظمة، تنبت بذرة تبث حياة جديدة في الوعي وفي الجسد وتساعد على تحديد القوى الكامنة فيهما.