עַל־בְּלִי־מָה

תערוכה זוגית: הדר מיץ ויעל קורנשטיין

אוצרת: ליאור שור

17.10.24 - 09.11.24

 
 

עַל־בְּלִי־מָה

תערוכה זוגית: הדר מיץ ויעל קורנשטיין
אוצרת: ליאור שור


בתערוכה הזוגית עַל־בְּלִי־מָה מציגות הדר מיץ ויעל קורנשטיין עבודות במדיה מגוונות, כגון רישום ופיסול קרמי קינטי, שנעות בחופשיות במעמקי הלא מודע הקולקטיבי. הביקור בתערוכה מציף נושאים כבדי משקל ומחבר את הצופה לתכנים רגשיים, עמוקים וארכיטיפליים, הנוגעים באירועים אקטואליים, אך גם בזכרונות שצרובים בנו.

על־בְּלִי־מָה , במשמעות "לא כלום, מאום", עוסקת בהתמוטטות. ברגעים שלפניה, אבל גם בבריאה המחודשת מתוך השבר. שתי האמניות מתעניינות, כל אחת בדרכה, בהתבוננ בטבע ובמנגנוניו ובהתחקות אחריהם. הן עסוקות בתנועה מה'טבעי' אל ה'טכנולוגי' ולהיפך. בתקופה זו של משבר ואובדן דרך, פונות האמניות למיתולוגיות וארכיטיפים שונים, כגון: קלפי טארוט, הגולם, האורובורוס והפרפר, הממחישים כולם את הדינמיקה המתמדת של בריאה והתפרקות. בתוך תחושת הבעתה וההצפה הכללית, דימויים אלה מחזיקים עבורנו תקווה, משום שיש בכוחם להעניק לנו פרספקטיבה רחבה יותר על הרגע הנוכחי

הרישומים של הדר מיץ עוסקים ביחס בין קריסה, הרס והתהוות מחדש, ומשלבים דימויים מעולמות האלכימיה, המיתולוגיה היהודית והטארוט. מיץ מתחילה את עבודותיה בדיאלוג עם בינה מלאכותית, שיוצרת עבורה דימויים שונים. בהמשך היא יוצרת את אותם הדימויים מחדש, הפעם כרישומי עיפרון בתהליך ממושך ועמלני. עבודת "המגדל" שהיא מציגה בתערוכה מהווה מפתח לקריאתה. הרישום, שעל גביו מופיעה לסירוגין הקרנת וידאו, מתייחס לקלף "המגדל הבוער" בטארוט. הבינה המלאכותית עיצבה, בדיאלוג עם מיץ, מגדל נטול שיוך תקופתי או גיאוגרפי. זהו ייצוג של ארכיטיפ אוניברסלי. פרשנויות לקלף זה מזהירות מפני אסון מתקרב שהוא תוצאה של מעשינו ובהתמוטטות של מערכות שהעניקו לנו ביטחון שקרי.
יעל קורנשטיין מגיעה מתחום הקרמיקה. האובייקטים שיצרה לתערוכה משלבים עבודת פורצלן עדינה עם אלמנטים נוספים. כך, אחת ההצבות, הנדמית כמושבת פרפרים, מכליאה בין מנועים ועבודת תכנות לבין שברים עדינים. דימוי הפרפרים ומשק כנפיהם הופיע אצל קורנשטיין כבר כשהתערוכה נהגתה, ומיאן להעלם גם כשהכל התפרק מסביב. הכנפיים משמיעות צליל פעמונים בחלל הגלריה, כשברקע נשמעים כל העת זמזומי המנועים. הפורצלן שביר, אולם הפרפרים מתעקשים להמשיך ולהשיק את כנפיהם, אוצרים בתוכם את הפוטנציאל לתחייה, לשינוי וצמיחה.  

על האמניות והאוצרת

הדר מיץ אמנית רב-תחומית המתמחה ברישום, צילום ומיצב. בוגרת תואר ראשון בהצטיינות באמנות וחינוך ב'מדרשה' ותואר שני בהצטיינות בעיצוב תעשייתי בבצלאל. זכתה בשורה של פרסים ומלגות בגין יצירתה. הציגה תערוכות יחיד בגלריה קיבוץ בארי, בצבע טרי 11 ובית הבאר. השתתפה במבחר תערוכות קבוצתיות בגלריות ומוזיאונים בארץ ובעולם, והתארחה במספר תוכניות שהות־אמן בקנדה, פינלנד ואיסלנד. 

יעל קורנשטיין  אמנית רב תחומית התמחה בקרמיקה ושילובה עם חומרים שונים. בוגרת תואר ראשון בקרמיקה באקדמיה 'בצלאל' (2015 )ובוגרת תואר שני בעיצוב תעשייתי 'בצלאל' (2022). קרמיקאית עצמאית ובעלת סטודיו פעיל ״המחסן״ בו היא מלמדת ויוצרת. הציגה בתערוכות שונות ביניהן שבוע העיצוב בירושלים, תערוכה בגלריית הויטרינה

ליאור שור  אמנית חזותית שנעה בין פיסול, מיצב וציור. השתתפה בתערוכות יחיד וקבוצתיות בארץ ובעולם. בעלת תואר ראשון B.ed בחינוך ובאמנות בתוכנית המצוינים של המדרשה לאמנות, בית ברל (2008). חברת המכון השיתופי לאמנות "אלפרד" (החל מ- 2013) ואוצרת בו תערוכות מפעם לפעם. מטפלת מוסמכת באמנות (MA) מטעם אוניברסיטת לסלי (2014). מייסדת שותפה במיזם "חיות אמנות": קורסים לצפייה באמנות, המשלבים בין טקסטים חזותיים לבין טקסטים מילוליים.ובגלריית חדר דימויים.


שנת התערוכות 2023-2024 בין השמשות: סוף - סף - מוסף.
העת הנוכחית מתאפיינת בתחושה של דחיפות שעלולה להוביל לחד-מימדיות, אולם היא גם מזמנת התייחסות מורכבת והתבוננות "מולטי-פוקלית". לא ניתן לדבר על ההווה מבלי להתחשב בעבר ולבנות את העתיד.
סוף: תחושת הסוף הקרב שורה באוויר, הגבולות נחצו, סדרי העולם התהפכו, הנחות שהיו אקסיומות מוטלות כעת בספק, המובן מאליו אינו מובן עוד. מהו טוב ומהו רע? כיצד ניתן להבדיל? המילה "סוף" מסמנת את החלק הגומר, הנקודה בה הדבר חדל להתקיים. 
סף: הסף הוא שער, פתח שחייבים לעבור דרכו במאבק להחזרת המשמעות, הטעם ואמות המידה. כדי להחלים צריך להסכים לשהות במרחב הסיפי, בחורבן ובאי-ידיעה, להסכים לפגוש באובדן, בפשרה ובהשתנות. להתחכך בקצוות, לטעום את האפר. 
מוסף: השהייה בתוך תחושת החידלון, החרדה והאימה מאפשרת, בסופו של דבר, נביטת תקווה. מתוך התבוססות במקומות נמוכים, סדוקים ושבורים, מתוך המחלה, הפרידה, האובדן וקריסת המערכות, נובט זרע שמפיח חיים חדשים בתודעה ובגוף ומסייע באיתור הכוחות הגלומים בהם. 

على شفا جُرُفٍ هارٍ

معرض زوجي: هدار ميتس وياعيل كورنشتاين
منظمة: ليئور شور

في المعرض الثنائي على شفا جُرُفٍ هار تعرضان هدار ميتس وياعيل كورنشتاين أعمالاً فنية في وسائل متنوعة، مثل الرسم والتّجسيد الخزفي الحركي، التي تتحرك بحرية في أعماق اللاوعي الجماعي. زيارة المعرض تثير قضايا لها وزنها وتربط الزائر بممضامين عاطفية، عميقة، وأرشيتيبيّة، تمسّ أحداثًا راهنة، ولكن أيضًا بذكريات محفورة في أعماقنا.

على شفا جُرُفٍ هار، بمعنى "لا شيء، العدم"، يتناول موضوع الانهيار، اللحظات التي تسبقه، وأيضاً إعادة الخلق من داخل الانكسار. الفنانتان، كل منهما بطريقتها الخاصة، تهتمان بالتأمل في الطبيعة وآلياتها، وتتبّع هذه الآليات. تنشغلان بالحركة من "الطبيعي" إلى "التكنولوجي" والعكس. في هذه الفترة من الأزمة وفقدان الاتجاه، تتوجهان الفنانتان إلى الأساطير والنماذج الأصلية (الأرشيتيبية) المختلفة، مثل: بطاقات التاروت، الغولم، الأوروبرس والفراشة، التي تجسد جميعها الديناميكية المستمرة للخَلق والانهيار. وسط شعور الرعب والارتباك العام، تحمل لنا هذه الصور أملاً، لأنها تمتلك القدرة على منحنا منظوراً أوسع للحظة الحالية.

رسومات هدار ميتس تتناول العلاقة بين الانهيار، الدمار، والتشكل من جديد، وتدمج بين صور مستمدة من عوالم الخيمياء، الأساطير اليهودية، والتاروت. تبدأ ميتس أعمالها بحوار مع الذكاء الاصطناعي الذي ينشئ لها صورًا مختلفة. فيما بعد، تعيد خلق هذه الصور، هذه المرة كرسومات قلم رصاص عبر عملية طويلة ومجهدة. عمل "البرج" الذي تعرضه في المعرض يشكل مفتاحاً لقراءتها. الرسم، الذي يتم عرض فيديو عليه بالتناوب، يشير إلى بطاقة "البرج المحترق" في التاروت. الذكاء الاصطناعي صمم، بحوار مع ميتس، برجاً خالياً من أي صلة زمنية أو جغرافية. هذا يمثل نموذجاً أصلياً (أرشيتيب) عالمياً. تفاسير هذه البطاقة تحذر من كارثة وشيكة تكون نتيجة لأفعالنا ومن انهيار الأنظمة التي أعطتنا أماناً زائفاً.

تأتي ياعيل كورنشتاين من مجال الخزف. الأغراض التي أنشأتها للمعرض تجمع بين عمل دقيق بالبورسيلان وعناصر إضافية. إحدى التركيبات، التي تبدو كأنها مستعمرة فراشات، تدمج بين محركات وبرمجة حاسوبية وبين شظايا دقيقة. تصوير الفراشات وحركة أجنحتها ظهرت لدى كورنشتاين منذ بدء التفكير في المعرض، وأبت أن تختفي حتى عندما انهار كل شيء من حولها. تصدر الأجنحة صوت أجراس في فضاء المعرض، بينما يُسمع في الخلفية بشكل مستمر أزيز المحركات. البورسيلان هش، لكن الفراشات تصرّ على الاستمرار في رفرفة أجنحتها، حاملةً بداخلها إمكانيات الحياة من جديد، التغيير، والنمو.

عن الفنّانات والمنظمة
هدار ميتس فنانة متعددة المجالات متخصصة بالرسم التخطيطي، التصوير والعمل الإنشائي. حاصلة على اللقب الأول بامتياز في الفنون والتربية من "مدرشاة"، واللقب الثاني بامتياز في التصميم الصناعي من "بتسلئيل". حصلت على العديد من الجوائز والمنح تقديراً لأعمالها الفنية. عرضت معارض فردية في جاليري كيبوتس بئيري، في معرض "تسيفع طري" وفي "بيت هبئير". شاركت في العديد من المعارض الجماعية في جاليريات ومتاحف في البلاد وخارجها، واستضافتها عدة برامج إقامة فنان في كندا، فنلندا، وآيسلندا.

ياعيل كورنشتاين فنانة متعددة التخصصات، متخصصة في الخزف ودمجه مع مواد مختلفة. حاصلة على اللقب الأول في الخزف من أكاديمية "بتسلئيل" (2015) واللقب الثاني في التصميم الصناعي من "بتسلئيل" (2022). فنانة خزف مستقلة وصاحبة استوديو نشط يُدعى "المخزن" حيث تُدرّس وتُبدع. عرضت أعمالها في معارض متنوعة، منها أسبوع التصميم في القدس، ومعرض في جاليري "الفيترينا"، وفي جاليري "غرفة الصور".

ليئور شور فنانة بصرية تتحرك بين النحت، التركيب الفني والرسم. شاركت في معارض فردية وجماعية في البلاد وخارجها. حاصلة على اللقب الأول B.ed في التربية والفنون من برنامج الممتازين في كلية الفنون "همدرشاة" في بيت برل (2008). عضو في المعهد التعاوني للفنون "ألفريد" (منذ 2013) وتقوم بتنسيق معارض فيه من حين لآخر. معالجة فنية معتمدة (MA) من جامعة ليسلي (2014). مؤسسة شريكة في مشروع "حيوت أمنوت": دورات مشاهدة فنية، تجمع بين النصوص البصرية والنصوص اللفظية.

سنة المعارض، الشّفق: نهاية - عتبة - مُلحق
يتميّز الوقت الحالي بشعور الإلحاح والذي قد يؤدّي إلى أحاديّة الأبعاد، ولكنّه يستدعي أيضًا اهتمامًا مركّبًا و"متعدّد البؤر". من غير الممكن التّحدّث عن الحاضر دون أخذ الماضي بالاعتبار ثم بناء المستقبل.

نهاية: شعور النهاية القريبة يحلّق في الفضاء، تمّ تخطّي الحدود، انقلبت أنظمة العالم، الافتراضات التي كانت بديهيّة يتم التشكيك بها الآن، المفهوم ضمنًا لم يعُد مفهومًا. ما هو الخير وما هو الشّر؟ كيف يمكننا التمييز؟ الكلمة "نهاية" تشير إلى الجزء النّهائي، النقطة التي يتوقّف بها الشيء عن الوجود. 

عتبة: العتبة هي بوابة، فتحة يجب المرور خلالها في الصّراع لإرجاع المعنى، الذّوق والمعايير. من أجل الشّفاء يجب على المرء الموافقة على المكوث في الحيّز العتبيّ، في حالةٍ من الخراب والجهل، وأن يوافق على الخسارة، التّسوية والتغيّر. أن يحتكّ في الحواف، وأن يتذوّق الرّماد.
مُلحق: إن البقاء داخل الشعور بالعجز والقلق والرعب يسمح في النهاية بإنبات الأمل. من خلال الهزيمة في أماكن منخفضة، متصدّعة ومكسورة، من خلال المرض، الفراق، الضياع وانهيار الأنظمة، تنبت بذرة تبث حياة جديدة في الوعي وفي الجسد وتساعد على تحديد القوى الكامنة فيهما.